Istorijat razvoja sela Ugrinovci teško se može prikazati kada se raspolaže sa malo podataka, ali tragajući po arhivima, i u razgovoru sa starim meštanima sela, ipak u neku ruku može saznati i pratiti razvoj Ugrinovaca kao mesta, koje se začelo davno, razvijalo i živelo svojim životom.

Na tlu Vojvodine, u njenoj ranoj istoriji nailazimo na razna plemena koja su bila i bitisala, ali seobom Slovena i dolaskom Mađara na njeno tle, izdiferencirao se odnos u daljem razvoju i toku istorije, i to je bitan faktor razvoja Vojvodine u kojoj kulminiraju Sloveni i Mađari, te se od tada može pratiti tok svega što se je odigravalo na tlu današnje Vojvodine.

Naš proređeni živalj ojačao je svoje redove nakon dve seobe Srba, pod patrijarhom Arsenijem III Crnojevićem – Čarnojevićem i patrijarhom Arsenijem IV Jovanovićem – Šakabendom. To su prelomni trenuci koji su od velikog istorijskog značaja, a samim tim su uslovili daljni opstanak srpskog življa i njegov razvoj u Vojvodini kroz burne tokove istorijskih zbivanja.

Već u 1756. godini vizitator karlovačke eparhije pominje u jenom svom izveštaju da u Ugrinovcima postoji drvena crkvica Sv. Georgija, dok se već 1788. godine prema Mati Kosovcu pominje građena crkva na kom se nalazi danas. Kosovac je dao opis ikonostasa u samoj crkvi, ali ipak se smatra crkva morala biti gotova još 1783. godine, jer postoje podaci koji govore o već formiranoj crkvenoj opštini, koja je iste godine zaključila ugovor sa Aksentijem Markovićem za izradu rezbarija na ikonostasu, a 1787. godine Mihajlo Radosavljević daje konačnu verziju ikonostasa, dok su 1788. godine svi radovi na unutrašnjim dekoracijama u crkvi već bili u završnoj fazi. O tom postoje zapisi šematizma pravoslavne crkve u biblioteci srpske patrijaršije u Beogradu na strani 277.

Po ondašnjem običaju gradova i sela, gde je bila crkva tu je nicala i škola. Po zapisima i podacima tadašnjim, zna se da je otvorena trivijalna škola 1761. godine, u kojoj se pored zvaničnog nemačkog, ušio i narodni srpski jezik. Karakter nemačke trivijalne škole se gubi. Osnovna škola postaje čisto narodna škola, a nastava se odvija na srpskom jeziku.

Selo Ugrinovci nalazeći se u prostranoj sremskoj ravnici bilo je izloženo i stalno ugroženo od podzemnih voda i proletnjih poplava, i tek 1910. godine prokopan je prvi kanal, a tek kasne 1931. godine završeno je sa odvodnjavanjem i melioracijom zemljišta.

Od tada meštani počinju da se bave sa intenzivnom poljoprivredom, kao i stočarstvom. Do tada poljoprivredne parcele obrađivale i sejalo se na ne poplavljenom zemljištu, a pretežno su se bavili lovom i ribolovom, kao i stočarstvom gde je zemljište dozvoljavalo i gde je bilo ispaše za stoku.

Isušivanjem podvodnog tla, meštani su se počeli naglo baviti zemljoradnjom, tako da je i stočarstvo uzelo velikog maha i pored toga sto su se velike parcele nalazile u rukama velikih bogataša koji nisu bili u samom selu, već pojedini meštani sela počinju da jačaju svoj zemljišni i stočni font, te postoje podaci da se velike parcele obradivog zemljišta nalaze u rukama pojedinih meštana sela, te na taj način meštani pariraju velikim zemljoposednicima i polako počinju da ih potiskuju.

Takvo stanje traje sve do II svetskog rata i pobede socijalističke misli u novoj Jugoslaviji. Pobedom i stvaranjem nove vlasti izdiferencirali su se i postavili novi uslovi za dalji rad seljaka i njihov život na selu.

Zemlja veleposednika je nacionalizovana, bezzemljaši koji ih je bio velik broj, dobili su zemlju te su mogli na sopstvenoj zemlji rade i privređuju intenzivnije i u agrokulturi i u stočarstvu što im je bio vekovni san.

I na kraju kroz ovaj kratki možda i nedorečeni istorijat našega malog i napaćenog sela, koje je propatilo od prvog svoga postanka i kroz daljni tok njegovog razvitka, a naročito dok je selo bilo pod jurisdikcijo Beča i Pešte, u svim tim kobnim i sudbonosnim danima u I i II svetskom ratu, neprijateljska vojska iživljavala, pljačkala, haračila i zatirala mirno stanovništvo, a, kada su seljaci svesno odlazili u logore smrti, u smrt i borbu za jedno bolje sutra, kada je skoro preko 50% populacije od ukupnog broja stanovnika ostavio svoje živote u borbi i logorima na znanim i neznanim mestima – je rezultat imena svih onih uklesanih na hladnom kamenu spomenika, a na nama je da onima koji dolaze i stasaju ostavimo još bolje sutra, jer to zahteaa istorijat, nastanak postojanja i bitisanja ovog našega malog sela.